Park miejski to bardzo piękny obiekt, który jest piękny w dzień jak i w nocy
Park miejski w Wejherowie to bardzo piękny obiekt bardzo fajnie prezentuje zarówno jako obiekt dzienny jak i nocny. Park miejski w czasie dnia to obiekt atrakcyjny dla dzieci strefa zabaw i rekracji wodnej. Parku jest plenerowa strefa fitnes oraz plenerowa scena.
Park miejski w Wejherowie to bardzo piękny obiekt bardzo fajnie prezentuje zarówno jako obiekt dzienny jak i nocny. Park miejski w czasie dnia to obiekt atrakcyjny dla dzieci strefa zabaw i rekracji wodnej. Parku jest plenerowa strefa fitnes oraz plenerowa scena. Nocne atrakcje parku to przepiękne fontanny ze zmieniającym się oświetleniem: fontanna na kanale przy ulicy parkowej oraz fontanna na przeciwko pałacu Przebendowskich i Keyserlingów
Patron parku Aleksander Jan Alojzy Majkowski urodził się 17 lipca 1876 r. w Kościerzynie i był synem gospodarza.
Miał czworo młodszego rodzeństwa. W Kościerzynie ukończył szkołę ludową, a w latach 1885–1890 uczęszczał do niemieckiego progimnazjum i otrzymywał stypendium Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie. W 1891 r. przeniósł się na dalszą naukę do gimnazjum w Chojnicach, gdzie mieszkał w konwikcie. Tu zetknął się z polską literaturą i historią. W 1895 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Miał studiować teologię i zostać księdzem, ale zapisał się na uniwersytet w Berlinie i w 1897 r. zaczął studiować medycynę. Wciągnął się też w pracę społeczną i wygłaszał wykłady dla Polaków. W 1898 r. uczestniczył w uroczystości odsłonięcia pomnika poety Adama Mickiewicza w Warszawie. W 1899 r. opublikował wiersz „Pielgrzymka Wejherowska” i satyrę „Jak w Kòscérznie kòscelnégò òbrelë abò Piãc kawalerów a jednô jedinô brutka”.
W 1900 r. przeniósł się na studia do Greifswaldu (Gryfii). Tam zapoznał się z przeszłością tych terenów, działał w kole „Zet” i towarzystwie studenckim „Adelphia”, próbował też zakładać organizację polityczną. W 1901 r. został za to relegowany z uniwersytetu. Kontynuował studia w Monachium, gdzie rozwijał się kulturalnie, działał w Towarzystwie Studentów Polaków i założył Towarzystwo „Vistula”. W 1903 r. uzyskał absolutorium i udał się do Zurychu w Szwajcarii, gdyż uzyskał stypendium Muzeum Polskiego w Rapperswilu. W Zurychu napisał pracę doktorską z medycyny, którą obronił u prof. Johannesa Rückerta w Monachium. We wrześniu 1904 r. otrzymał tytuł doktora i pod koniec roku wrócił na Kaszuby. Odbył roczną praktykę lekarską w szpitalu w Gdańsku. Z wielką energią zaczął też pracę kulturalno-społeczną.
W 1905 r. został redaktorem naczelnym „Gazety Gdańskiej” i jej dodatku „Drużba. Pismo dlö polscich Kaszubów”, a w Poznaniu wydał zbiór poezji kaszubskich „Spiewe i frantówci”. Przygotował wznowienia poematów H. Derdowskiego „Jasiek z Knieji” i „Kaszubi pod Widnem”. W 1906 r. przeniósł się do Kościerzyny, otworzył prywatną praktykę lekarską i działał na polu kulturalno-społecznym, m.in. w spółce „Dom Kaszubski” i Towarzystwie Czytelni Polskiej, które był założycielem, a także Towarzystwie Wyborczym, Towarzystwie Śpiewaczym „Halka” i Związku Młodych Kupców. Współpracował z I. Gulgowskim i F. Lorentzem oraz niemieckim Kaszubskim Towarzystwem Ludoznawczym i studiował folklor regionalny. Nadal publikował też w „Gazecie Gdańskiej”.
Od listopada 1908 r. wydawał w Kościerzynie (a od 1911 r. w Gdańsku) miesięcznik „Gryf. Pismo dla spraw kaszubskich”. Tworzył też program kulturalno-polityczny i skupiał wokół siebie inteligencję kaszubską. Uczestniczył w wielu działaniach kulturalnych dla popularyzacji regionu Kaszub. Zorganizował wystawę kaszubsko-pomorską i wydał przewodnik po niej. Wiele też pisał, sporo podróżował i fotografował. Często kontaktował się ze środowiskiem studenckim, organizował wycieczki po Kaszubach. Na początku 1912 r. zamieszkał przy Seestrasse 23 (obecnie ul. Bohaterów Monte Cassino) w Sopocie, gdzie pracował w zawodzie lekarza.
Po kilku latach starań w czerwcu 1912 r. w Gdańsku założył Towarzystwo Młodo-kaszubów dla pracy „nad podniesieniem kulturalnym, ekonomicznym i politycznym Kaszub”. We wrześniu 1913 r. założył Muzeum Kaszubsko-Pomorskie w mieście Sopot (Seestrasse 28) i towarzystwo dla jego prowadzenia oraz napisał przewodnik po Kaszubach pt. „Zdroje Raduni. Przewodnik po Szwajcaryi Kaszubskiej”. Spotkał się z opozycją części działaczy społecznych oraz kleru. Wygrał proces o zniesławienie przez redakcję pisma „Pielgrzym”.
W sierpniu 1914 r. został wcielony do armii pruskiej jako lekarz. Pełnił służbę na terenie Polski, Rumunii i Francji. Prowadził w tych latach pamiętnik, pisał szkice z dziejów Kaszub oraz powieści „Pomorzanie” i „Żëcé i przigòdë Remùsa”. Pierwsza, pełna autobiograficznych odniesień, młodopolska w charakterze, pozytywistyczna i w wymowie i miejscami pesymistyczna w podtekście, pozostała we fragmentach, druga – stała się najgłębszym utworem literatury kaszubskiej.
W lipcu 1918 r. Majkowski wrócił do Sopotu i włączył się w działalność polityczno-wojskową, m.in. jako członek Rady Ludowej. W 1919 r. założył w Gdańsku Koło Demokratyczne na Prusy Królewskie i Warmię, został naczelnym redaktorem „Dziennika Gdańskiego” i działał w uniwersytecie ludowym. Otrzymał polski stopień wojskowy kapitana, później awansował na pułkownika. W 1920 r. działał w komisji, która zajmowała się wytyczeniem granicy polsko-niemieckiej i Radzie Pomorskiej – Towarzystwie Ochrony Polskości na Pomorzu (jako prezes). Przez ok. 2 lata mieszkał w Grudziądzu, choć wiele podróżował po kraju. W Grudziądzu poznał swoją przyszłą żonę, Aleksandrę Starzyńską. Zorganizował tam też Wystawę Sztuk Pięknych Artystów Pomorskich, którą otworzył Józef Piłsudski 7 czerwca 1921 r. Majkowski kontynuował działalność polityczną i kulturalną na rzecz Kaszub. Organizował teatr w Toruniu,którego potem został prezesem Stowarzyszenia Artystów Pomorskich w Grudziądzu i redaktorem naczelnym pisma „Pomorzanin”, którą to funkcję pełnił w latach 1921–1923. Przez 2 lata wydawał znów „Gryfa”, kontynuował prace literackie, współpracował z różnymi czasopismami i z radiem w Toruniu. W „Gryfie” opublikował pierwsze fragmenty swej książki „Żëcé i przigòdë Remùsa”.
6 października 1921 r. w Warszawie ożenił się z Aleksandrą Komorowską (primo voto Starzyńską) (1891–1982) i osiadł w Kartuzach, w willi Erem. Miał czworo dzieci: Damrokę (1922–1979), Mestwina (1924–1944), Barbarę (1928–1983) i Witosławę (1929–1955). W wolnych chwilach zbierał znaczki i pocztówki, czytał kryminały albo chodził na grzyby. Niekiedy organizował też seanse spirytystyczne.
W Kartuzach pracował jako lekarz na kilku etatach, głównie na kolei, działał społecznie i pisał. Leczył biednych, często za darmo, więc sam żył w pewnym niedostatku, nie był też przykładem tzw. zdrowego stylu życia – wszystko to odbiło się na jego zdrowiu. Wyjeżdżając do pacjentów na wieś, zbierał przykłady sztuki ludowej i fotografował życie Kaszubów. Pomagał mu sekretarz Feliks Marszałkowski. Z rąk prezydenta St. Wojciechowskiego otrzymał w 1923 r. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za zasługi położone dla Rzeczypospolitej na polu pracy społecznej na Pomorzu”i rok później wydał przeredagowany „Przewodnik po Szwajcarji Kaszubskiej” i w 1925 r. jeden numer „Gryfa”. Jego działalność była też ponownie obiektem krytyki z różnych źródeł. Zarzucano mu separatyzm i bolszewizm, posądzano o niemoralność, przestępstwa i zły wpływ na społeczeństwo.
Z powodu recesji, niepowodzeń i problemów zdrowotnych A. Majkowski odsunął się od życia publicznego i skupił na pracy literackiej. Patronował poczynaniom młodych działaczy kaszubskich, Aleksandra Labudy i Jana Trepczyka, którzy w 1929 r. założyli w Kartuzach Zrzeszenie Regionalne Kaszubów.. Później współpracował z ich pismem „Zrzesz Kaszëbskô”. Wstąpił do Związku Obrony Kresów Zachodnich (który później nosił nazwę Polskiego Związku Zachodniego), współpracował zInstytutem Bałtyckim. W 1930 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.
W październiku 1931 r. pracował w komitecie redakcyjnym ponownie wskrzeszonego „Gryfa”, ale w jego pracach nie uczestniczył. Na łamy prasy wrócił w 1934 r., a w październiku 1935 r. opublikował pierwszą część powieści „Żëcé i przigòdë Remùsa”. 5 listopada 1935 r. otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Literatury – Srebrny Wawrzyn Akademicki „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej” (dyplom dla „Aleksandra Maykowskiego” podpisali Leopold Staff, Wacław Sieroszewski i Juliusz Kaden-Bandrowski). Równocześnie Majkowski w swej willi zorganizował piękną wystawę zbiorów folklorystycznych.
W latach 1936–1937 pisał m.in. „Gramatykę kaszubską” i „Historię Kaszubów”. Wydał ponownie „Przewodnik po Kaszubskiej Szwajcarji”. Przerobił swoją satyrę „Jak w Kòscérznie kòscelnégò òbrelë…” na scenę jako „Strachë i zrãkowinë”. Wiele publikował w prasie.
Zmarł na niewydolność serca 10 lutego 1938 r. w szpitalu Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego à Paulo w Gdyni, a 14 lutego został uroczyście pochowany w Kartuzach.
Kilka miesięcy po śmierci autora wydano jego „Historię Kaszubów” oraz całość powieści „Żëcé i przigòdë Remùsa”. Wznowiono ją kilkakrotnie po wojnie, a w 1964 r. Lech Bądkowski przetłumaczył książkę na język polski. Ukazały się też jej tłumaczenia na niemiecki, francuski i angielski. Wydano ponownie „Historię Kaszubów” (w opracowaniu prof. Gerarda Labudy), ukazała się też większość utworów literackich i fragmentów autorstwa Majkowskiego, jego wspomnienia, listy oraz Pamiętnik z wojny europejskiej roku 1914.
Aleksander Majkowski został zapamiętany jako czołowa postać w ruchu kaszubskim, któremu dał podstawy historyczne i intelektualne. Stworzył oryginalną sumę kulturalnej ideologii kaszubskiej w postaci Remusa. Pracował nad pisownią kaszubską, ochroną zabytków i folkloru regionalnego, tworzył społeczne i gospodarcze instytucje kaszubsko-pomorskie, reprezentował też Kaszubów na forum krajowym i słowiańskim. Jego wielostronna działalność objęła całość życia społecznego Kaszub i Kaszubów i jest nadal żywa, a postać Majkowskiego upamiętniana szeroko i przy różnych okazjach. Wiele ulic na Kaszubach nosi imię Majkowskiego, np. w Chojnicach, Gdyni, Lęborku, Luzinie, Kościerzynie, Pucku, Rumi, Wejherowie, Sopocie i Kartuzach, gdzie są też m.in. szkoła i szpital jego imienia oraz stojący przed nim okazały pomnik. W Kościerzynie imię Majkowskiego nosi prywatna apteka, a w parku przy ul. Szopińskiego znajduje się popiersie pisarza. W Wejherowie znajduje się park jego imienia i biblioteka im. Majkowskiego, a na centralnym deptaku miasta, niedaleko dawnej siedziby biblioteki jest płaskorzeźba z piaskowca z twarzą pisarza i w Rumi jest szkoła podstawowa numer 6 imienia Aleksandra Majkowskiego.
Rok 2008 ogłoszony Rokiem Aleksandra Majkowskiego. W jego ramach odbyło się kilkadziesiąt imprez, wystaw, konkursów i promocji, wydano jego biografię, wznowiono powiastkę Jak w Kòscérznie kòscelnégò òbrelë… oraz opublikowano angielskie tłumaczenie Życia i przygód Remusa.